საქართველოს ძალოსნობის ფედერაცია. დაფუძნდა 1991 წლის 1 ივლისს. 1993 წლის 1 იანვრიდან ძალოსნობის საერთაშორისო ფედერაციისა (IWF) და ევროპის ძალოსნობის ფედერაციის (EWF) წევრია.

საქართველოში გავრცელებულ ხალხურ ასპარეზობათა შორის, ქართულ ჭიდაობასა და ცხენოსნურ თამაშებთან ერთად, პოპულარული იყო შეჯიბრებები სიმძიმეების აწევაში. ზემო სვანეთში, ხევსურეთში, ქართლსა და რაჭაში ხშირად იმართებოდა ძალღონის გამოსაცდელი ტურნირები, რომელსაც სვანეთში “ბაჩა-ლიკედ” ერქვა, სხვაგან – საჯილდაო ქვის აწევა. იყენებდნენ სხვადასხვა წონისა და ფორმის ქვას, სწევდნენ ცალი ან ორივე ხელით, გადაჰქონდათ ერთი ადგილიდან მეორეზე. გარდა ამისა, სვანეთში გავრცელებული ყოფილა შეჯიბრება ორფუთიანი მრგვალი ქვის ცალი ხელით აწევაში – “ბაჩა ლირიხვა აშხვ მეხარ”. დღეს სიმძიმესთან შეჭიდების ხალხური ტრადიცია თითქმის დავიწყებულია.

როგორც სპორტის კლასიკური სახეობა, ძალოსნობა საქართველოში 1910-იან წლებში დაინერგა. პირველი ჯგუფი 1912 წელს გაიხსნა თბილისში. პეტრე მარღანიძის მიერ ორგანიზებულ “ათლეტურ არენაში”, გარდა ძალოსნებისა, გაერთიანდნენ მოჭიდავეები და მოკრივეები. 1915 წელს კიევში გამოსვლისას ორი ხელით ატაცში მსოფლიო რეკორდზე უკეთესი შედეგი აჩვენა გიორგი ჩიკვაიძემ, რომელიც შემდგომ ცნობილი სპორტული მოღვაწე გახდა. 1918 წელს ძალოსნობის სექცია ამუშავდა ახალდაარსებულ სპორტსაზოგადოება “შევარდენში”, შემდგომ – საქართველოს პროფკავშირების დარგობრივ ორგანიზაციებში, აგრეთვე ბათუმში, სოხუმში, ქუთაისსა და ოზურგეთში. 1926 წელს ჩატარდა თბილისის პირველი ჩემპიონატი, მომდევნო წელს – საქართველოს პირველი ჩემპიონატი. მაღალ შედეგებს აღწევდნენ კონსტანტინე ზაუტაშვილი, მამია ჟღენტი, სერგო წკეპლაძე, ნიკოლოზ გილნერი, გრიგოლ კოსტავა, პავლე გუმაშიანი, არკადი აბაშმაძე, ალექსანდრე ჯეჯელავა და სხვები. საქართველოს ძალოსანთაგან სსრკ ჩემპიონატში პირველად გაიმარჯვა მოისეი კასიანიკმა (1936), რომელმაც 10 წლის შემდეგ მსოფლიოს ჩემპიონატის ბრინჯაოს მედალი მოიგო. 

1950 წელს ევროპის ჩემპიონები გახდნენ თბილისელი სპორტსმენები რაფაელ ჩიმიშკიანი და ვლადიმერ სვეტილკო. 1950-იან წლებში ქვემსუბუქი წონის ძალოსანთა შორის საერთაშორისო სარბიელზე ლიდერობდა ჩიმიშკიანი, რომელმაც 11-ჯერ დაამყარა მსოფლიო რეკორდი, 1952 წელს ჰელსინკში ოლიმპიური ჩემპიონის ტიტული მოიპოვა, 2 წლის შემდეგ კი – მსოფლიოს ჩემპიონისა. მოგვიანებით ამავე წონით კატეგორიაში დაწინაურდა დიმიტრი შანიძე – მსოფლიოსა (1973) და ევროპის ჩემპიონი (1972), ოლიმპიური თამაშების ორგზის მეორე პრიზიორი (1968, 72). 

შანიძის შემდეგ თითქმის 20 წლის განმავლობაში საქართველოს წარმომადგენლებს დიდ შეჯიბრებებში მედალი არ აუღიათ. 1990-იან წლებში დიდი წარმატებები მოიპოვა ცხინვალელმა ათლეტმა, სამგზის ოლიმპიურმა ჩემპიონმა კახი კახიაშვილმა, რომელმაც ბარსელონის ოლიმპიადა (1992) საქართველოს სახელით მოიგო, მომდევნო ორ თამაშებში კი საბერძნეთის გუნდში გამოდიოდა. ასევე თვალსაჩინოა გიორგი ასანიძის სპორტული მიღწევები, რომელმაც ევროპისა და მსოფლიოს ჩემპიონატებში მოპოვებული წარმატებები ათენის ოლიმპიური ოქროს მედლით (2004) დააგვირგვინა. ქართული ძალოსნობის განვითარებაში მნიშვნელოვანი წვლილი მიუძღვით გიორგი ჩიკვაიძეს, კონსტანტინე ზაუტაშვილს, მამია ჟღენტს, დიმიტრი კაპცოვს, რობერტ ტატიშვილს, შოთა წერეთელს, გიორგი ჩიტაძესა და ვანო გრიქუროვს.